Tragovi računovodstvene evidencije otkriveni već kod antičkih naroda uglavnom su s područja bankarskih poslova. Još u XVIII veku p.n.e. u Vavilonu u Zakonu kralja Hamurabija ukazuje se kakva se evidencija morala voditi sa područja dužničko-poverilačkih odnosa. U antičkoj Grčkoj banke se nisu bavile samo kreditnim poslovima već i poslovima plaćanja za račun klijenata, dakle platnim prometom. Tvrdi se da su banke vodile dve knjige ''ephemerid'' i ''trapezitica grammata''. Prva knjiga predstavlja hronološku evidenciju svih poslovnih događaja, a druga knjiga račune (konta) klijenata.
Posle osvajanja Egipta od Aleksandra Makedonskog i u Egiptu dolazi do razvoja banaka. To je uslovilo i pojavu knjigovodstvene evidencije, koja je obuhvatala kreditne odnose između banaka i kreditni odnos banke i privatnog lica.
U Rimu su, takođe, bile razvijene privatne banke. Pored banaka, kreditnim poslovima bavili su se i bogati robovlasnici, vitezovi, filozofi i dr. Od knjiga spominju se rokovnik (''liber calendarii'') , u kome se evidentira pozajmljeni novac i rokovi naplate glavnice i kamate, memorijal (''adversaria''), u kome se evidentiraju poslovne promene hronološki, knjiga primanja i izdavanja (''codex accepti et expensi'') i knjiga u kojoj su vođena konta (''codex rationum'').
Smatra se da je prvi računovođa Amatino Manucci, pisac prve beleške o sistemu dvojnog knjigovodstva, koji se tokom italijanske renesanse i trgovačke revolucije usavršio, a Luca Pacioli ga je detaljno opisao u ''Summa et Aritmetica, Geometria, Propotioni et Proportionalita''.
Danas je računovodstvo moderna nauka, integrisana u poslovni sistem kao njegova osnova kako radi sagledavanja prošlosti, tako i kao prozor u budućnost...
